Gaziantep’in İslahiye ilçesindeki 6 katlı Polat Apartmanı’nın 3. katında oturan Burhan Polat, saat 04.17’de meydana gelen 7,7 büyüklüğündeki depremle uyandı.

Çocuklarının güvende olduğunu öğrenen Polat, binada bulunanların yardımına koştu.

Yıkılan vestiyerlerin düşmesi nedeniyle açılmayan kapıları tekmeleyerek kıran Burhan Polat, dairelerde oturan yaklaşık 60 kişiyi sağ salim tahliye etmeyi başardı.

Amcasını çıkardıktan sonra üstüne duvar düştü

Son olarak amcası Cafer Demir’i binadan çıkaran Burhan Polat’ın dışarı çıktığında ise üzerine 3. katın duvarı düştü.

Enkaz altında kalan Polat, kaldırıldığı hastanede hayatını kaybetti.

“Kapıları tekmeleyerek kırdı”

Polat Apartmanı’nın 2. katında oturduğunu anlatan amca Cafer Demir, şunları söyledi:

Burhan, ilk sarsıntıdan itibaren yukarı kattan başlayarak bütün komşuları uyararak, kapılarını tekmeleyerek kırdı, kapıları açtı. En son bizim yanımıza geldi. Biz ikinci kattaydık. Komşum Şahin Güler yardım istedi. ‘Burhan komşuya yardım et’ dedim. Komşuya yardım etti. Binayı boşalttıktan sonra dışarıya çıktı. İki bina arasında duvar üzerine düştü. Ortalama 55-60 kişi vardı. Hepsini Burhan tahliye etti. Bir kahraman gibi mücadele etti. Allah razı olsun hepimizi kurtardı, yardımcı oldu. Kendisinin vadesi dolmuş. Caddeye ismi verilirse çok seviniriz. Kahraman gibi 50-60 kişiyi çıkarttı. Ben binadan aşağıya iniyordum. Çocukları bana doğru ‘Baba’ diye bağırıyordu. Benden önce çıktığını söyledim. Bir de baktık ki yan tarafta duvarın altında kalmış. Önce bizi kurtardı. Hepimizin kapılarını tekmeledi uyardı. Benden 2 saniye önce çıktı. Baktık ki yan tarafta düşmüş, enkaz altında kalmış. Kardeşi Mehmet ve çocukları ile birlikte kaldırdık. Omuzundan tutup kaldırdık, arabaya koyduk hastaneye götürdük.

Depremin ardından hemen babasının yanına doğru hareket ettiğini anlatan Hikmet Polat ise, yolda kendisinin de enkaz altında kalmaktan son anda kurtulduğunu kaydetti.

“Kendi aldığı iş makinesiyle mezarını kazdık”

Hikmet Polat, şu ifadeleri kullandı:

Depremin ilk günü eşimin bağırtısına uyandım, kalktım babamı aradım. ‘Güvenli bölgeye geçin, biz de geliyoruz’ dedim. Babamla bağlantımız kesildi. Annemi, kız kardeşimi aradım ulaşamadım. Evden çıktım, üçüncü depremde yoldaki bir bina önüme düştü. Arabayla manevra yaptım, son anda kurtuldum. Buraya geldim, kardeşimi ve ablamı gördüm. Babama seslendim ‘Baba’ diye, aşağıya, yukarıya doğru bağırdım. Yok. Arka tarafa doğru bağırdık yine yok. Evin arasına girdik, enkazlardan dolayı yine göremedik. En sonunda kardeşim ‘Babam burada ağabey’ diye bağırdı, babamı enkazdan çıkarıp hastane getirdik ama hayatını kaybetti. Babam binada oturanların kapılarını tek tek kırıyor. Dairelerinde kalanları kurtarmış. İnsanların canını kurtardı ama kendi canını kurtaramadı. Kendisi enkazın altında kaldı. Babam rahmetli olmadan 15-20 gün önce iş makinesi aldı. Amcamızın oğlu vardı, ona teslim etmişti. İş makinesi ile çalışıyordu. Depremin olduğu gün babamızın mezarını babamın aldığı kepçe ile kazdık. Yine depremden sonra 200-250 adet mezar eşildi. Bu iş makinesi ile enkazda arama kurtarma çalışmaları yürüttük.